تو رفتی و در سکوت کلبه عشق

تمامی وجود من سخت آزرد

                              شقایق های این دشت پر از خون

                              درون سینه ام نشکفته پژمرد

تو رفتی و با تو عشق هم سفر کرد

شریک غم به کام من فرو ریخت

                            سکوت ماتم درد و جدایی

                            به شبهای غم آلودم بیامیخت

سفر کردی لیکن دستهایم

کنون در حسرت و غرق نیازند

                         فراق و دوری ات را چاره ای نیست

                        پس از تو اشکهایم چاره سازند

بیا ای زندگی بگذر از من

که بی او زندگانی هیچ و پوچ است

                        فرو پاشیده شد کاشانه دل

                        پرستوی مهاجر فکر کوچ است